Bir dini ve bir milli bayram arasına sıkışmış bu Perşembe gününde ne yazsam diye bütün gün kafa patlattım.
Elbette üzerine yazılacak bir yığın konu var hem dünyada hem bizim ülkemizde.
Ama bir türlü aklıma gelen konulara başlamak gelmedi içimden.
Çeşitli sebepleri var bu başlayamamanın ama şimdi bunlar önemli değil, çünkü başka bir yazıya başlamış durumdayım.
Yazıya başlayamama sıkıntım devam ederken internette bir arkadaşımın paylaştığı videoya gözüme ilişti.
Video’nun başlığı ‘İlk defa çikolata gören kakao işçileri’ idi.
İlk anda Video’nun başlığında acaba bir ironi, bir şaka mı yapıldı diye düşündüm.
Ama öyle değil.
Video Fildişi Sahilleri’nde çikolatanın hammaddesi olan kakao çekirdeğinin üretimini yapan işçileri anlatıyor.
Onların çikolata ile ilk tanışmalarını…
Fildişi Sahilleri kakao çekirdeği üretiminde dünyada birinci sırada.
Yani Fildişi sahillerindeki bir işçinin ürettiği kakao çekirdekleri sayesinde bizler mutluluk hormonlarımızı harekete geçiren çikolataları yiyebiliyoruz.
Ancak bu çekirdekleri üreten işçiler bırakın çikolata yemeyi, kakap çekirdeklerinden çikolata yapıldığından bile habersiz.
Kendi ellerinden çıkan bu ‘tatlı zenginlikten’ haberleri yok Fildişi Sahilli işçilerin.
Haberleri olmaması yaptıkları işin çok ağır ve zahmetli olmasından veya ilgilenmiyor oluşlarından kaynaklı değil elbette.
Mesela kakao çekirdeği üreticilerinden biri olan Alfonse günlük kazancı olan 7 avro ile 15 kişilik ailesinin ve yanında çalışan 4 kişinin hayatını devam ettirmek zorunda.
Ve Fildişi sahillerinde bir çikolotanın fiyatı 2 avro.
Yani Alfonse ve yanında çalışan işçilerin çikolota ile tanışmasının maddi olarak imkanı yok.
Belki de günlük 5 kilo çikolata üretecek kadar kakao çekirdeği çıkarıyorlar ama bir çikolata parçasını alamıyorlar.
Tıpkı ürettiği ayakkabılardan giymek için 1 yıldan fazla çalışması gereken Vietnamlı işçiler gibi.
Ya da ürettiği t-shirtlerden hiç bir zaman giyemeyecek olan endonezyalı bir işçi gibi.
* * *
Bu durum bu insanların kaderi değil.
Bu kapitalizmin kuralı…
Belki kapitalizmin bu yönüne bugünlerde çok dikkat çekemiyoruz.
Çok daha vahşi yanıyla gündemde bugünlerde.
Ama arada böyle tokatlar hepimize iyi gelir diye düşünüyorum.
Bu sistemin doğasındaki kötülüğü görmek…
Bu dünyada hiç gitmediğimiz ve büyük olasılıkla gitmeyeceğimiz bir ülkede kakao çekirdeklerini üreten insanlar var ve hayatlarında bir kere bile çikolata yiyemiyor bu insanlar.
Ama bizler çikolata krizlerine girip, mutluluğu çikolatada arıyoruz.
Sonra da aldığımız kilolardan tekrar mutsuz oluyoruz.
Yani kısacası “burası Dünya yahu. Burası bu kadar işte…” *
Serdar Durukan
Baraka Aktivisti
* Ah Muhsin Ünlü’den alıntıdır.
Leave a Reply
Yorum yapabilmek için giriş yapmalısınız.